سوره عَلَق یا إِقرا، اولین سوره‌ای که بر پیامبر (ص) نازل شد (به نظر بیشتر مفسران). این سوره نود و ششمین سوره و از سوره‌های مکی قرآن است که در جزء سی‌ام جای گرفته است. نام سوره برگرفته از آیه دوم آن است که اشاره به خلقت انسان از خون بسته (علق ) دارد. سوره علق به خلقت و تکامل انسان و نعمت‌های خداوند به او سخن می‌گوید و متذکر می‌شود انسان با این حال، در برابر پروردگارش ناسپاس و گردنکش است. در این سوره همچنین به مجازات دردناک کسانی که مانع هدایت مردم و اعمال نیک‌اند، اشاره شده است. سوره علق جزو چهار سوره سجده‌دار (عَزائِم) قرآن است و آیه آخر آن سجده واجب دارد؛ یعنی در هنگام قرائت (با صدا) یا شنیدن این آیه، فرد باید سجده کند. درباره فضیلت تلاوت سوره علق از جمله در احادیث آمده است. هر کس در روز یا شب سوره اقرأ باسم ربک را بخواند و در همان شب یا روز بمیرد، شهید از دنیا رفته است و خداوند او را شهید مبعوث می‌کند و در صف شهیدان جای می‌دهد و در قیامت همچون کسی است که با شمشیر در راه خدا همراه پیامبر(ص) جهاد کرده است.